நான்மாடக்கூடலில் நான்!

மாடுகட்டி போரடித்தால் மாளாது செந்நெல் என்று ஆனை கட்டி போரடித்த அழகான தென்மதுரைக்கு நாங்கள் வந்தது 1965இல். எங்களுக்கு வீடு கிடைத்தது மதுரையின் புறநகர்பகுதியாக வளர்ந்து கொண்டிருந்த ஆரப்பாளயத்தில் வைகையாற்றின் கரையில் அமைந்த அமைதியான பகுதி. நீர் இல்லாத நதியில் நடுநடுவே இருந்த புற்பரப்புகளில் கிரிக்கெட் விளையாடுவோம். மேட்ச் என்றால் அரசரடி மைதானத்திலும் இரயிவே காலனிக்குள் இருக்கும் மைதானத்திலும் வைத்துக் கொள்வோம்.புதிய வைகைபாலத்தில் (இப்போது பழையதாயிருக்கும் :)) சைக்கிள் ஓட்டியவாறு பரவை, சிலசமயம் சமயநல்லூர் வரை செல்வோம். என்ன இனிமையான நாட்கள்!

படித்தது 'சேஸ்கூல்' என்று செல்லமாக அழைக்கப் படுகின்ற சேதுபதி உயர்நிலைப் பள்ளி. பாஸ்கர சேதுபதியால் நிறுவப்பட்டு பாரதியார் பணிபுரிந்த வரலாறு கொண்டது. நான் படித்த காலத்தில் அது சண்டியர் ஸ்கூல் என்று பெயர் சம்பாதித்திருந்தது. எங்களைத் தெரிந்தவர்கள் அனைவரும் ஏன் என்று துக்கம் விசாரிக்க செய்த பள்ளி. ஆனால் எனக்கு கிடைத்ததிலேயே மிகச் சிறப்பான கல்வி அங்குதான் கிடைத்தது.வளரும் பருவத்திலிருந்த எனக்கு சரியான வழிகாட்டுதலை கொடுத்தவர்கள் அங்கிருந்த ஆசிரிய மக்களே. சுயமாக சிந்தித்து அறிவியலை தேடும் வழி காட்டினர். மற்ற பள்ளிகளில் நோட்ஸ்ஸுக்கு அலையும் போது நான் நூலகங்களை நாடினேன். ஆங்கில மற்றும் தமிழ் மொழியாற்றல் ஏற்பட்டதும் அங்குதான். நாளும் பேருந்தில் மாதாந்திர அரைடிக்கெட் (ஒருவழி 7பைசா) எடுத்து சென்று வந்து கொண்டிருந்தேன். இப்போதும் 720, 3669, 9627 என்று பதிவெண்களால் அறியப்பட்ட TVS பேருந்துகள் நினைவுக்கு வருகின்றன. அந்த ஓட்டுனர்/நடத்துனரும் நன்கு பரிச்சயமாகி தாமதமானாலும் ஓரிருநிமிடம் எங்களுக்காக நிறுத்துவார்கள். திரும்பும்போதும் கூட்டமாக இருந்தாலும் எங்களைப் பார்த்து ஏற்றிக் கொள்வார்கள்.

சினிமா போவதென்றால் குதிரைவண்டியில் போவோம். சென்னையில் கிடையாதாகையால் எங்களுக்கு சினிமாவிற்கு போவதைவிட குதிரைவண்டியில் போவது மிகவும் பிடிக்கும். அந்த டீனேஜில் மற்றவர்கள் பின்புறம் ஏறியபிறகு வண்டியின் சக்கரத்தில் காலைவைத்து முன்னால் ஏறி ஓட்டுனர் அருகே உட்காருவது ஒரு வீரமாக நினைத்த காலம். அங்கிருந்தவரை ஒருவருடத்தில் வெளியான எல்லாப் படங்களையும் பார்த்திருக்கிறோம்!

சென்னையிலிருந்து சென்றிருந்த எனக்கு சில கலாச்சார அதிர்ச்சிகள் காத்திருந்தன. முன்பே சொன்ன குதிரை வண்டிகளும் குதிரை லாயங்களும் ஒன்று.சென்னையில் எல்லோரையும் ஒருமையில் அழைத்து பழகிய எங்களுக்கு இங்கு கண்ட மரியாதையான பேச்சு. நாங்கள் கோவைக்காரர்களென்றாலும் சிறுவயதில் சென்னையில் வாழ்ந்தது அதன் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. என் தம்பி வந்த புதிதில் யாரிடமோ மணி என்னப்பா ? எனக் கேட்டு வாங்கி கட்டிக் கொண்டான். மதுரைக் கல்லூரியில் படித்தபோது (1968) வேட்டி சட்டையுடன் கையில் சாப்பாட்டு தூக்குடனும் சென்றது இப்போது நினைத்தாலும் ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.


மதுரையில் இருந்தவர்கள் ஆன்மீகத்தில் ஈர்க்கப்படுவது தவிர்க்க இயலாதது. எனக்குத் தெரிந்து மதுரைக்காரர்களில் நாத்திகர்கள் மிக குறைவு. மீனாட்சியின் ஆட்சி எல்லா மக்களையும் ஆட்கொண்டுள்ளது. பாவம், சோமசுந்தரரும் 63 திருவிளையாடல்களை நடத்தியும் கால் மாறி ஆடியும் மீனாளின் கடைக்கண் வீச்சிற்கு அடிமையாகும் பக்தர்களை ஈர்க்கமுடியவில்லை. மீனாட்சிஅம்மன் கோவிலின் கம்பீரமும் அழகும் சொல்லில் அடங்குமோ ? அன்னையின் அழகிலும அருளிலும் பூரணமாக என்னை பறிகொடுத்தவன். மாதம்தோறும் நடக்கும் விழாக்களில் அருகில் இருந்து பங்கேற்கும் வாய்ப்பு, என் தந்தையின் பணி காரணமாய், எனக்கு கிட்டியது. சித்திரைத் திருவிழாவும் கல்யாண கோலமும், வண்டியூர் தெப்பமும் காண மனித்தப் பிறவியும் வேண்டுவனே இம்மாநிலத்தே! நவராத்திரியில் ஒவ்வொருநாளும் ஒரு அலங்காரமென்ன? .

நானிருந்த ஆரப்பாளயம் அருகேயிருந்த ஞானஒளிவுபுரம் மாதாகோவிலுக்கும் நன்பர்களுடன் போயிருக்கிறேன். என் கையெழுத்து அழகாக இருக்குமென்று ஞாயிறு பாடப்படும் பாடல்களையும் எழுதி கொடுத்திருக்கிறேன். மதுரையில் இருந்தபோது அரசியலிலும் ஆர்வம் வந்தது. 1967 தேர்தலில் காங்கிரசுக்கு எதிராக மாணவர்கள் நாங்களாகவே ஒவ்வொரு வீடாக சென்று திமுக விற்கு வாக்கு சேகரித்தோம். விருதுநகரில் மாணவர் தலைவர் பெ. சீனிவாசன் காமராசரை தோற்கடித்ததை கொண்டாடினோம். பின்னாளில் அவர் சீரழிந்தது வேறுகதை. கம்யூனிச தோழர்கள் கேடிகே தங்கமணி, பி.இராமமூர்த்தி ஆகியோரின் அரசியல் கூட்டங்களில் ஆர்வத்துடன் கலந்து கொள்வேன். பிறகு காலத்தோடு நானும் மாறினேன்.

நினைத்துப் பார்த்தால் அப்போது டிவி இல்லாதிருந்ததாலேயே எனக்கு இத்தனை பன்முக ஆர்வங்கள் வெளிப்பட்டன. டிவி மட்டும் இருந்திருந்தால் போகோ சானலுடன் இளமை முடிந்திருக்கும். படிப்பு, போட்டி மனஅழுத்தங்களும் இருந்ததில்லை.

தமிழ்ப்பதிவுகள் அனுபவங்கள் மதுரை