ஞாபகம் வருதே..தருமமிகு சென்னையில்..

எனது முதல் மூன்று வகுப்புக்கள் கோவையில் கழிந்தாலும்,விவரம் தெரிந்த இளம்பருவம் சென்னையில் தான் கழிந்தது. தி.நகர் இரங்கநாதன் தெருவில் ஐந்து வருடங்கள் (1960-65) வாழ்ந்திருக்கிறோம் என்பதை இன்று நினைத்தால் மலைப்பாக இருக்கிறது. வாசலில் மகிழ மரங்களுடனிருந்த பங்களாவின் ஒருபுறத்தில் குடியிருந்தோம். பின்பகுதியிலும் மாமரங்கள், தென்னை மரங்கள் மற்றும் பாதாம் மரங்களுடன் தோட்டம் போல இருக்கும். அவை இன்றைய வளர்ச்சிக்கு விலையானது வருத்தமாகத் தான் இருக்கிறது.

காலை வேளைகளில் மாம்பலம் இரயில்நிலையத்தில் வெளியூரிலிருந்து வரும் புகை(நீராவி?)வண்டிகளை காண்பது எங்களுக்கு(நானும் தம்பியும்) பிடித்த விதயம். ஊரிலிருந்து வரும் உறவினர் பசங்களுக்கோ சபர்பன் மின்ரயில்களை காண்பதும் பயணிப்பதும் மகிழ்ச்சியென்றால் எங்களுக்கு இப்படி. அதுவும் இஞ்சின் ஓட்டுனரிடம் கிரீஸ் கேட்டு வாங்குவதில் அத்தனை மகிழ்ச்சி. அதை என்னசெய்தோம் என்று ஞாபகம் இல்லை. அப்போதுதான் வெளியூர் வண்டிகளுக்கான பிளாட்ஃபாரம் போட்டுக் கொண்டிருந்ததால் வெகுசில வி.ஐ.பிக்களே இறங்குவார்கள். இராசாசி, வெங்கட்ராமன் ஆகியோரை கண்டதுண்டு. மற்றபடி சிவவிஷ்ணு ஆலயத்தில் வாரியாரின் கமபராமாயண சொற்பொழிவையும் அகத்தியர் கோவிலில் கி.வா.ஜ அவர்களின் கந்தர் அனுபூதி சொற்பொழிவையும் கேட்டு சிறுவயதிலேயே தமிழ் மீதும் ஆன்மீகத்தின் பாலும் பற்று ஏற்பட்டது.

சென்னை வாசத்தில் மறக்கமுடியாத ஒரு நிகழ்வு இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டம். அந்த வருடம் நான் மகாலட்சுமி தெருவில் இருக்கும் இராமகிருஷ்ணா பள்ளியில் எட்டாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தேன். மூன்றாவது மொழியாக இந்தி/சமக்கிருதம் பயின்று கொண்டிருந்தோம். ஆனாலும் அதில் தேர்வுபெறவேண்டிய அவசியமில்லாதிருந்தது. இந்திமசோதா நிறைவேறியதால் இனி இந்தியில் கட்டாயமாக தேர்வுபெறவேண்டும் என அறிந்து கொண்டோம். தானாகவே கிளம்பிய எதிர்ப்பு அலையில் திரண்டிருந்த மாணவர் கூட்டத்துடன் பள்ளிச்சிறுவர்கள் நாங்களும் சேர்ந்து கொண்டோம். எங்கள் பள்ளியிலிருந்து சென்று துரைசாமி ரோடு லெவல்கிராஸ்ஸிங் அருகே கேட்டை உடைத்து தீ ஊட்டினோம். இரயில்வே சிக்னல் கம்பங்களைச் சாய்த்தோம். நிறுத்தப்பட்ட இரயில் பெட்டிகளில் அப்போதைய முதல்வரை பழித்து கோஷங்கள் எழுதினோம். பொதுச் சொத்தை நாசம் செய்கிறோமே என்று அறியாத வயது. ஏதோ வீர சாகசம் செய்வதாக நினைப்பு. தபதப வென்று வந்த போலீசைக் கண்டு கல்லூரி மாணவர்கள் ஓடிவிட்டனர். எங்களைப் போன்ற பள்ளிமாணவர்கள் தான் மாட்டிக் கொண்டோம். எங்களை எல்லாம் போலிஸ்வானில் ஏற்றி ஜெமினி சர்க்கிளருகில் இறக்கி விட்டனர். இப்போதெல்லாம் டீவியில் காண்பிப்பது போல, நல்ல காலம், எங்களை அடிக்கவில்லை. ஆனாலும் போலிஸ்வானில் பிடித்து சென்றதே எங்களுக்கெல்லாம் அவமானமாக இருந்தது. போக்குவரத்து நின்றிருந்த அந்தநேரத்தில் நடந்தே வீடு வந்து சேர்ந்தால் வீட்டிலும் அர்ச்சனை.இருந்தாலும் அடுத்த இரண்டு நாட்கள் இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாக நடந்த கலவரங்களை நேரில் பார்த்துச் சொல்ல இந்த வானர சேனையைத்தான் நம்பியது எங்கள் சுற்றுப்புறம் (அப்ப ஏதுங்க, டிவியும் மாம்பலம் டைம்ஸ்சும்).

அந்த பருவத்தில்தான் நான் எனது முதல் டிரான்ஸிஸ்டர் ரேடியோ செய்தேன். எங்கிருந்தோ கிடைத்த Ferrite rodல் SWG28 என்று செப்புக்கம்பியைச் சுற்றி OA72 என்ற ஆதிகாலத்து டயோடை பயன்படுத்தி மீடியம்வேவ் கேட்கும்படியான ஒரு வானொலிப்பெட்டியை ஒரு சோப்பெட்டியில் ஆக்கி வீட்டளவில் பெயர் வாங்கினேன். அதுவே என் மின்னணுவியல் ஆர்வ்த்திற்கும் வாழ்விற்கும் வித்திட்டது.

மணிமலரின் முதல் பதிப்பு நிகழ்ந்ததும் அந்த காலகட்டத்தில் தான்.

சென்னை வாழ்க்கை எனது தைரியத்தையும் அறிவியலில் விருப்பத்தையும் வளர்த்தது என்றால் எனது தந்தையாரின் பணிநிமித்த இட மாற்றத்தால் வந்த மதுரை மாநகர் ஆன்மீகத்தையும் தமிழ்பற்றையும் மேலோங்கச் செய்தது.அவை அடுத்த பதிவில்...

தமிழ்ப்பதிவுகள் சென்னை அனுபவங்கள்